Το δικο μας ξημερωμα

Ειναι εκεινα τα χαραματα οταν οι αλλοι βρισκονται στο τελευταιο ονειρο.
Τιτλοι τελους  στα βλεφαρα τους για να ανοιξει η αυλαια στο πραγματικο...

Εκεινες τις μαγικες ωρες,τις δικες μου ωρες,

σμιλευω το δικο μου ξημερωμα.

Αφουγκραζομαι τη σιωπη τους

και αποκωδικοποιω την αναγκη της να υπαρχει..

Το ξημερωμα μου θα εχει κατι απο αυτα που δεν ειπαν,ειτε απο φοβο

ειτε απο συνηθεια.

Ισως γιατι οταν ονειρευονται δε μιλουν.Απλα ακουν.

Εκεινες τις στιγμες με την πενα μου ντυνω λεξεις στο χαρτι την αγαπη και παρολο το μαυρο μελανι μου,της προσδιδω κοκκινο χρωμα.

Ντυνω την αγαπη μη κρυωσει..  κανει τοσο κρυο εξω απο το χαρτι.

Αυτο...

Αυτο ακουν και ονειρευονται την αγαπη...

Υστερα μιλω για ελευθερια και βουρκωνω

Βρεχει τοτε εξω απο το χαρτι, αλλα στα ονειρα δεν υπαρχουν ομπρελες.

Θα στρεψεις το βλεμμα ψηλα ,να υποδεχτεις την πρωτη ψιχαλα και θα χορεψεις στη βροχη.

Νοιωθεις ελευθερος;

Και οταν ξορκιζω το θανατο στο χαρτι,

ειναι τοτε, που βλεπεις να πετας.

Με σκοτωνω καθε φορα για να μπορεις εσυ να δεις τον κοσμο απο ψηλα.

Απο εκει που ξεκινουν τα δακρυα.

Να μου γαργαλησεις τις ιριδες,αυτο θελω μοναχα

..με εικονες αγαπης,τα δακρυα να γινουν καταιγιδα,

να χορεψεις.

Αναρχα..

χωρις τα βηματα που ξερεις ,

στους δρομους της αλλαγης.

Εκει που θυμηθηκες τι θα πει ελευθερια.

Αληθεια το΄χες ξεχασει ποτε;

Το ξημερωμα μου θα σε κοιταξω καταματα, με το ιδιο σπινθηροβολο βλεμμα

εκεινο που κυνηγας  στο ονειρο το απιαστο.

Να σου θυμησω..

Πως και ξυπνιος μπορεις να υπαρχεις στην ανυπαρξια,

να ξεγελας το χρονο,

να συνουσιαζεσαι με τον ερωτα.

Θυμασαι;
Σ