Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

όνειρο


Ο κόκκινος πολεμιστής κουβαλούσε πάντα μαζί το σπαθί του.
Ο μαύρος ποιητής φορούσε πάντα την κουκούλα του.
Ο μπλέ ερωτευμένος είχε πάντα ένα πόνο στην καρδιά
και λίγα ψίχουλα στην τσέπη του για τα πουλιά.
Οι τρεις τους δεν είχαν συναντηθεί ποτέ,
είχαν ομως κάτι κοινό.
Κάθε φορά που ο κόκκινος πολεμιστής σκότωνε με το σπαθί του κάποιον
ο μαύρος ποιητής πενθούσε όλο και πιο πολύ και κρυβόταν καλά με τη κουκούλα του
ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι...
Την ίδια στιγμή ο μπλέ ερωτευμένος ένοιωθε άλλο ένα σφάχτη στην καρδιά
και φοβόταν...
Πολύ.
Και είχε παραισθήσεις
 έβλεπε τα σπουργίτια να γίνονται απόκοσμες νυχτερίδες
και τα ψίχουλα να γίνονται ανθρώπινη σάρκα.
Και περνούσαν οι μέρες..και ερχόταν η βροχή.
Και η σάρκα ξεπλενόταν απο τους δρόμους
τα ψίχουλα σάπιζαν στα σπήλαια..
και το αίμα στέγνωνε στη λεπίδα.
Μια μέρα ο μάυρος ποιητής αποφάσισε να βγάλει την κουκούλα
και να δει τον εαυτό στον καθρέφτη.
Πήρε την πένα του
 έκατσε εκεί και περίμενε να γράψει.
Αλλά δεν ερχόταν τίποτα.Καμιά ιδέα.
Ο μαύρος ποιητής έμπηξε την πένα στη δεξιά του παλάμη και είδε τις σταγόνες απο το αίμα του να κάνουν σχέδια στο νιπτήρα...
Ο μαύρος ποιητής έμεινε έκθαμπος να χαζευει το θέαμα και κατάλαβε οτι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα γιατί η πένα του είχε κόψει αρτηρία
 και η ροή δε σταματούσε.
Δεν ήξερε αν ήθελε να σταματήσει όμως όσο τον τρόμαζε και τον αρρώσταινε η όψη τόσο του άρεσαν τα σχέδια...
Και τότε είδε.
Είδε τον κόκκινο πολεμιστή να πετά το σπαθί του στο έδαφος και να πέφτει στα γόνατα
εκλιπαρώντας για συγχώρεση.
Τον είδε να πενθεί και να ουρλιάζει μπροστά απο όλα τα πτώματα, όλων των μαχών του και οι κραυγές του
 τον ζάλισαν και άλλο.
Είδε τον μπλε ερωτευμένο με την ξεριζωμένη του καρδιά στις χούφτες του
 να την προσφέρει στην αγαπημένη του
Και να είναι η πρώτη φορά που δεν τον πονά...
Και ο μαύρος ποιητής ζαλιζόταν και άλλο καθώς έβλεπε με λεπτομέρεια κάθε σημάδι στην καρδιά του μπλέ ερωτευμένου,
 που έδειχνε να είναι η πρώτη φορά που ήταν ευτυχισμένος πραγματικά.
Και περνούσαν οι μέρες.
Τα σπουργίτια δεν ξαναφάνηκαν.
Οι απόκοσμες νυχτερίδες δεν ξανατρόμαξαν ποτέ κανέναν.
O μπλέ ερωτευμένος ξύπνησε στο κρεβάτι του τρομαγμένος σα να είχε συμβεί κάτι κακό.
Κοίταξε ανήσυχος αμέσως την αγαπημένη του,όλα φαίνονταν εντάξει.
Μονάχα η παλάμη του πονούσε λίγο,
όταν κοίταξε, είδε έναν καλά δεμένο επίδεσμο...

δορίαιχμος

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μίa

Στους ανθρώπους που το έκαναν πράξη.

~και ζήσαν αυτοί καλά
και μεις χειροτερα
Έτσι σου άρεσε να ξεκινάς τα παραμύθια σου ~

Πρέπει να σκοτώσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να ζήσεις
πρέπει να μπορείς να γίνεις ο άνεμος που θα φτάνει τη κραυγή σου
ως την άλλη άκρη της γης
στο τελευταίο κελί του τελευταίου φυλακισμένου
να γίνεσαι η φλόγα στο κέρι του δωματίου σου
και να λιώνεις το κέρινο σώμα σου μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα.
Να γίνεσαι η γύρη που θα μεταφέρει η μέλισσα λίγο πριν ξεψυχήσει,
γιατί σε τσίμπησε..
και το κεντρί της που θα σε πονέσει,αν τολμήσεις και την πειράξεις
το θέμα ειναι, μπορείς ;
Τις αγαπώ τις μέλισσες γιατι είναι τόσο περήφανες
Ένα ακαριαίο,στιγμιαίο,
τσίμπημα.
Και φευγουν.
Μία ευκαιρια.
Είναι που ξέρουν πόσο πολύτιμη είναι η γύρη που μεταφέρουν..
το φορτίο τους.
Οί μέλισσες έχουν ευθύνη...
Γίνεσαι μια φορά το φορτίο τους;Πρέπει να μπορείς να γίνεις..
αν θέλεις να μπορείς να καταλάβεις τι θα πει Αγάπη
και είναι και η άλλη πλευρά
εμείς, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Σκεφτόμαστε αυτά και όμως μπορούμε και μισούμε τον διπλανό μας.
Γιατι είμαστε άλλα πλάσματα εμείς,
έχουμε ατσάλινα κεντριά εμείς
καθώς και άπειρα χτυπήματα..
μέχρι να καταλάβουμε μια νύχτα
λίγο πριν την κάνουμε απο εδώ..
Πόσο μα πόσο κακό τελικά καταφέραμε να φτιάξουμε
μόνο και μονο επειδη δε μπορέσαμε να γίνουμε όλα αυτά.
Από μίσος ..
και από έλλειψη Αγάπης και δημιουργίας.
Γιατί σε έναν τέτοιο κόσμο
οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χορέψουν σε ένα κύκλο...
πάνω στη ράχη μιας μέλλισας την ώρα που αυτή πέφτει πανηγυρικά,
αφήνοντας πάνω σου..
το τελευτάιο της τσίμπημα.

~ μιά φορά και έναν καιρό σκότωσα τον εαυτό μου για μπορέσω να ζήσω
Έτσι ξεκινούν τα πιο όμορφα αληθινά παραμύθια~


Για μένα,για σένα,για όλους
μπορούμε μια φορά
μονο μία..
{και ας πεθάνουμε μετα πέφτοντας πανηγυρικα
με ένα πλανήτη ανθρώπους πάνω στη ράχη μας},
να καταλάβουμε την σημασία,
της έννοιας Ζωή ;
Ζήσε

μην επιβιώνεις απλά..
και αν κάποια στιγμή χρειαστεί
μη ξεχνάς
τα πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ όντα
έχουν ένα  μονάχα
χτύπημα.

δορίαιχμος