Για πάντα

Πύρινη κόλαση πορτοκαλί και πορφυρή ,
καζάνια τριγύρω,
τράβα με έξω..
τράβα με έξω..
Πιάσε με απο τα μαλλιά και σύρε με εξω.
Βελόνες μου τρυπούν το κρανίο απο μέσα
όνειρα μισοβρασμένα,μισοωμά και εφιάλτες μάγειρες
με κατάλευκες ποδιές
να τηγανίζουν τους βολβούς των ματιών μου
προτηγανισμένες τις επιτυχίες μου σε φίλμ νουάρ να δω.
Ο διάολος είναι σινεφίλ και μάγειρας θεσπέσιος.
Πρεμιέρα που κρατά μέχρι να μαδήσω τρίχα-τρίχα το σκάλπ μου, κάθε τρίχα και μια βουτιά στον παράδεισο.
Μισοβγήκα.
Μια αιμάτινη στάμπα στο σεντόνι προβολής,καλύπτει τους υπότιτλους της παρθενιάς μου,
 ''Για πάντα !'' ούρλιαξα με χείλη,  στεγνά στο πρώτο μου χύσιμο.
Με κόρες ανάποδες τον θάνατο υποδέχτηκα  και ένα ''για πάντα'' γνώριμο,
σχεδόν πανομοιότυπο της καύλας.
Δακρύζω το μητρικό μου γάλα, για να ξεδιψάσω  τους μελλοθάνατους, που γλύφουν υστερικά τα κόκκαλα τους, να μαλακώσουν το μεδούλι.
Κάνει ζέστη στη κόλαση
και όμως έχει τόσο κρύο.
Σύρε με έξω
Έβρασε το σπέρμα μου σε θερμοκρασία ψηλότερη του νερού ,
να  χύσω λάβα τον κόσμο,μήπως εξαυλωθεί φλόγα την ύψιστη
μπας και σωθούμε.
Μα λίγο πρίν..
Να μαι πάλι,μια ανθρωπόμορφη, χάρτινη ιδέα  ύπαρξης αρχειοθετημένη απο νούμερα,σε κυβερνητικά τυπογραφεία,
Υποθήκη τη ζωή μου για δέκα ζωές,νοικιασμένα τα παιδιά μου.
 Ξεσκίζω τις σάρκες μου λεφτά να μοιράσω, να χορτάσουν πεθαμένους προέδρους οι φτωχοί .
Οι ξεχασμένοι σε συρτάρια που βρωμοκοπούν φορμόλη .
Οι αδικημένοι ,οι ξεχασμένοι, οι ταπεινοί , οι δούλοι , οι δειλοί.
Σε στοιβαγμένα προσεχτικά, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, απο το θεό βαζάκια.
Κουτάκια, με ενέσιμους σταυρούς και κονσέρβες με πολτοποιημένες καρδιές,
έτοιμα τα φιξάκια του τέρατος.
Σουτάρω το είναι μου στις φλέβες σου,
 κρυφονοθεύω τη μαστούρα σου,όταν δε βλέπεις, για να πάς απο υπερβολική δόση αποδόμησης.
Μήπως και σε πιάσεις απο τα μαλλιά.
Μήπως και ξεράσεις το γάλα που σε κέρασα
 να επιπλεύσεις μέχρι πάνω στο συρτάρι.
Μήπως ακονίσεις το κουτάλι με τούτες  τις λέξεις
 και το ανοίξεις
 και ξεχυθείς στις κολάσεις.
Να γυρίσεις καζάνια ελεύθερε δούλε
Να γεμίσεις κόγχες ματιών με τα δικά σου μάτια,
δολοφόνε δαιμόνων
 των κακών τεχνών..
δορίαιχμος