Ο αφορισμένος που αποκοιμιόταν στα ημιτόνια

Πιο δυνατά να πέφτω πιο δυνατά,
να μην ακούω τις σκέψεις μου
πιο δυνατά να μην ακούω το αίμα να κυλά στις αρτηρίες μου
να νιώσω να αιωρούμαι
στο τυμβωρύχο της ψυχής μου κάνω θυσία τα χίλια άλογα της ιπποδρομίας των σκέψεών μου
ποιά θα τερματίζει πρώτη;
Στοιχήματα πέφτουν σαν τα βλέφαρά μου
που είναι πια βαριά ,
μια νύστα ανυπόφορη από όλο το βάρος του κόσμου που κοιμάται
και τα πιο ογκώδη όνειρα
να κρέμονται από τα ματοτσίνορα μου σε ματωμένους ουρανούς.
Δεν το ζήτησα.
Δεν το ζήτησα.
Μα οι φωνές να με καθησυχάζουν λέγοντας
"υπομονή ο τελευταίος κρεμασμένος θα είναι από έμπνευση"
...με μια χορδή πιάνου πάνω στα σύννεφα
συμπληρώνω
Και τότε θα βρέχει αίμα και νότες
για πιο κόκκινα όνειρα ακόμα
χτυπώ τα πλήκτρα να ανοίξουν τα μάτια μου
μια μέρα
μια νύχτα
ένα ενδιάμεσο μέρας και νύχτας,ίσως.
Θα πολιορκήσω το φεγγάρι άσεμνα και απρόσμενα
και από εκεί,
θα πυρπολήσω όλους τους πιανίστες που κάνανε το κλάμα μου μουσική.
Γιατί δε ζητώ πνευματικά δικαιώματα
αλλά το πνεύμα μου διεκδικεί ανθρώπινες στιγμές
και κάπου εκεί,
κλείνω το φως.
Μήπως κοιμηθώ και ονειρευτώ
μήπως και
ανατινάξω την καρδιά μου στο κέντρο της γης αυτοβούλως.
Μαυραγορίτης και τζογαδόρος λοιπόν.
Μοιράζω περόνες
μοιράζω τρύπιες βελόνες
που εμποτίζουν με χρώμα τα γκρίζα βλέμματα που αντηχούν στο κενό.
Ήρθε η ώρα οι κουφοί να ακούσουν τη μουσική που κάνει το δάκρυ μου όταν κυλά στα μάγουλά σου.
Ήρθε η ώρα οι τυφλοί να δουν μαζεμένα όλα τα ηλιοβασιλέματα που έχασαν.
Οι μουγκοί φωνάζουν στον κόσμο μου
Άκου!
Και οι φωνές τους;
Είναι το κλάμα των αστεριών που πέθαναν για να μπορείς εσύ να δείς τη λάμψη τους.
Κάνε μια ευχή και να ξέρεις,
πως η δική μου είναι μία.
Ας είναι η ζωή κάθε “πιανίστα” ένα αστρικό μπάνιο από διάττοντες αστέρες...