Κτήνος του Ρούμπικ

Η ποίηση όπως η ζωή είναι σαν ένας κύβος του Ρούμπικ

μερικά εκατοστά πάνω από μια καλή θράκα,

από γιορτινό τσιμπούσι

που περιμένει να τον λύσεις ενώ κάθεσαι πάνω σε καρφιά

και με τα χέρια δεμένα.

Ο κύβος έχει μια κάμερα

και στέλνει τις κινήσεις σου και το χρόνο καύσης εγκεφαλικού ζουμιού

στα κεντρικά

τα πλοκάμια από το μάτριξ

έχουν βεντουζάρει το τρίτο σου μάτι

και με τα άλλα δύο,που χάνουν βλέφαρα από γεννησιμιού σου

/σαν ένα λάθος που δεν έπρεπε να γεννηθεί/

προσπαθείς να δεις,

αλλά συνεχώς μπερδεύεις τα πυρακτωμένα κάρβουνα με φως,

οι ίριδες καίγονται

και όσα δεν είδες

φέρνουν την βροχή

για τους άλλους λύτες.

Η ποίηση και η ζωή εκδικούνται.

Καταλήγεις ένας σακάτης

με τρύπες στην ψυχή

και καμμένα χέρια

νηστικός

ενώ

το σαρκοβόρο κτήνος με τα πλοκάμια

γεννάει ένα καινούργιο μάτι πάνω στον κύβο

γελάει με τα χάλια σου

και περιμένει το επόμενο θύμα.