Ιδεοψυχοπροαιρετική Διατάραξη

Αναρωτιέμαι συχνά πυκνά

Αναρωτιέμαι πυκνά συχνά

-για να πάει με αλφαβητική σειρά-

αν όλη μας η ύπαρξη είναι μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Μικρές ιεροτελεστίες
τα επιμελώς πεταμένα παπούτσια πάντα να κοιτούν προς την πόρτα

/οι τάσεις φυγής, φυγείν αδύνατον/

οι αυξομειώσεις έντασης στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σε πεντάδες

η ταξινόμηση των αναμνήσεων στο εγκεφαλικό αρχείο σε καλές και κακές

οι στιγμές που δεν μπορείς να σταματήσεις να μετράς τις βλεφαρίδες της

και πόσες στιγμές είναι αυτές

Γνώριζες εσύ πως τα πεζοδρόμια είναι μια πελώρια σκακιέρα;

Άκου από τα μεγάφωνα

τρεις φορές,

ΜΑΤ.

- Είσαι το μαύρο πιόνι

είναι οι λευκοί βασιλιάδες

αλλά η παρτίδα να θυμάσαι λήγει με πεσμένο βασιλιά -

Οι τρόποι που μπορεί να πεθάνεις στην πόλη,

ένα χαοτικό συνειρμικό σπιράλ,

για το πως η έλλειψη αστεριών στις μητροπόλεις

μπορεί να προκαλέσει Αρμαγεδδώνα,

αν σφίξεις από θυμό τις γροθιές τόσο δυνατά

και χαιδέψεις την δέκατη διάσταση τόσο εκρηκτικά,

ώστε να γεννηθούν κομήτες.
Αναρωτιέμαι - πυκνά - συχνά

πως τα μοτίβα μας εξυπηρετούν

είναι η ασφαλιστική δικλείδα του Χάους

για να μην μας απαντούν τα δέντρα
όταν τους λέμε

“Συγγνώμη”.

Συχνά 

πυκνά 

αναρωτιέμαι, όμως

και τότε αυτά
μου απαντούν.