Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Ψι


Φοράει τα καινούργια της παπούτσια η μνήμη
και κάνει περατζάδες στα μηνίγγια μου
οι σόλες των δοντιών εξαϋλώνονται
από ένα τρίξιμο βαθύ
μα τόσο γνώριμο.
Ψάχνω σε ένα βουνό από παλιά παπούτσια
για λίγη αδαμαντίνη,
να μπαλώσω τις ρωγμές του χρόνου
μα βρίσκω μόνο λιωμένα κορδόνια
και λίγα ψίχουλα
Το τελευταίο δείπνο
δε θα είναι μυστικό
Όλα θα κριθούν
από το ποιός θα κρατάει το πιο βαθύ κουτάλι
Τόσο όσο να χωράει ένα ολόκληρο κρανίο.
Φοράει τα καινούργια της χειρουργικά γάντια η λήθη
και σιγά-σιγά με τελετουργική ακρίβεια
αφαιρεί ένα-ένα τα ψήγματα του
Ε
αυτού
και δεν αφήνει αποτυπώματα η ρουφιάνα
Μονάχα μακελεύει κάτι μπον φιλέ
για τους κανίβαλους
σε δελεάζει με το πιο γλυκόπιοτο κρασί
-το αίμα σου-
και σε ετοιμάζει στα μικροκύματα.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος μάγειρας
ένας μπεκρής ταξιδιάρης με λιωμένες σόλες
που έχει βίτσιο το αδαμάντινο αλεύρι.
Το τελευταίο δείπνο θα είναι φανερό
και σε
ταχυφαγείο.