Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Απομεινάρια Των Θεών




Έρχεται πάντα απρόσκλητο, το τρέμουλο
σαν εγκέλαδος, νόμιζα πως είχα ξεμπερδέψει
μα είχε άλλα σχέδια για μένα
μια λαίλαπα απο γράμματα κατακλύζει το οπτικό μου πεδιο
σαν ενας κώδικας που πρέπει να σπάσω
οι λέξεις, οι εικόνες, όλα είναι εκεί
μένει μονάχα να τις βάλω στη σωστή σειρά
και τότε συμβαίνει
Οι τεκτονικές πλάκες στο προμετωπιαίο λοβό μου ραγίζουν
μετατοπίζονται
και ένα τσουνάμι μέθεξης κατακλύζει τις φλέβες μου,
μολύνει το νευρικό μου σύστημα
τα αγγεία μου
όλα οδηγούν το χέρι μου να σπάσει τον κώδικα
έρχεται πάντα όταν δε το περιμένω και αν δεν το αποτυπώσω σε χαρτί
με συνθλίβει

Οι λέξεις

τα απομεινάρια των θεών / τα ματωμένα χείλη των εραστών / το χνούδι στον αφαλό της/ οι τρυφεροί κυνόδοντες του σκύλου μου στο πιάσε την μπάλα/ η μουσική που παίζουν τα ματοτσίνορα όταν ξανανθίζουν μετα απο δεκάδες λίτρα χημειοθεραπείας / το πορφυρό σταφύλι που μου χρωματίζει τον ουρανίσκο / τα απομεινάρια των θεών 

Τα χαλάσματα

Κάθε σεισμός μου αφήνει και ένα κουσούρι
δεν περπατάω πια
τρεκλίζω
πρέπει να ξαναμάθω να μπουσουλώ
και αυτό είναι κάτι που το έχω αποδεχτεί
Δουλειά δεν έχω
θα έλεγε κανείς ότι είμαι δυσλειτουργικός,κουτσός,στραβός και ανάπηρος
και όταν με ρωτούν με τί ασχολείσαι, απαντώ
“σπάω κώδικες”
και αν θέλουν παραπάνω πληροφορίες
“ενώνω τα απομεινάρια των θεών”
και αν με ρωτήσουν πως πάω στη δουλειά
“με μαγκούρα”
και αν επιμένουν “μα καλά πως ζεις, τί τρώς;”
Ζω ανάμεσα σε ερείπια,
είμαι σεισμόπληκτος
και τρώω φρίκες.
Ας συστηθούμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια: