εφτά μήνες με χρόνο δανεικό

Είναι βράδια σαν και αυτό που όπως είχε πει ο Ντύλαν Τόμας ο θάνατος δεν έχει καμία εξουσία

παραλείπω το “θα” στους στίχους του γιατί πολιτικός δεν είμαι και ο χρόνος που ζω είναι δανεικός

Βλέπεις όταν τα ίδια σου τα κύτταρα επιτίθονται στο σώμα σου αποκτάς αναγκαστικά μια άλλη οπτική για τη ζωή, αλλά και πάλι οι επιλογές είναι δύο.
Αυτό το δύο ένα σύστημα δυαδικό, μαυρο-άσπρο όπως συχνά φίλοι και γνωστοί με αποκαλούν

και δεν έχουν άδικο,μα τόσο απλό δεν είναι.

Παράπονο δεν έχω, γενναιόδωρος ο καρκίνος σε όλα του
Όταν έχεις βιώσει το σώμα σου να μαραίνεται , μέρα με τη μέρα
την οικογενειά σου να πασχίζει να σε κρατήσει ατόφιο

με ολιγόλεπτες βόλτες στη θάλασσα , πλαστά χαμόγελα πάνω απο καλά καμουφλαρισμένες λύπες, βλέμματα συμπόνοιας με μια αμυδρή υποψία οίκτου και συ ένας δέκτης ανήμπορος, που στις καλές μέρες γινεσαι κοινωνός όλων αυτών μέσα απο ένα πορτοκαλί φιλτρο, σα να βλέπεις τα πάντα μέσα απο τα γυαλιά του Τζόνι Ντεπ στο fear and loathing in Las Vegas

μόνο που για το πορτοκαλί χρωματισμό των φακών ευθύνεται το μισητό πια αυτό χρώμα της χημειοθεραπείας.
Πορτοκαλί οι θάλασσες για έξι μήνες
πορτοκαλί γονείς και πορτοκαλί χαμόγελα

πορτοκαλί οι πόρτες που κλείνεις ανάμεσα σε σένα και στους ανθρώπους σου

πορτοκαλί οι εφιάλτες , οι ιδρώτες σου, τα ούρα σου, η ανάσα σου

τόσο πορτοκαλί που φτάνεις σε σημείο να πετάς στα πορτοκαλί σκουπιδια ό,τιδηποτε πορτοκαλί

γιατί σου φέρνει εμετό.

Οι μυρωδιές υποχθόνια μεταμορφωνονται σε εχθρούς , ο πόνος περνάει σε άλλα επίπεδα , το σώμα καταρρέει, τα νυχια μαυριζουν και μια μεταλλική γεύση στο στόμα σε προιδεάζει για το πως θα’ταν αν κινηματογραφικα είχες δαγκώσει ένα περίστροφο με τη κάννη στραμμένη στα πορτοκαλί μυαλά σου να πατήσεις την γαμοσκανδάλη να τελειώσουν όλα.

Αλλά κάτι συμβαίνει κάτι και δεν το κάνεις, μπαίνεις σε ενα mode επιβίωσης, άθελά σου, δεν το σκέφτεσαι πολύ, άλλοστε η ομιχλη που έχει κυριεύσει την κριτική σου σκέψη δεν αφηνει περιθώρια για τέτοιες πολυτέλειες, απλά γίνεται

και συ το δέχεσαι.
-“Καριόλη τώρα θα ζησεις,σφίξε όσο μπορείς τις γροθιές σου, κλάψου σαν πεντάχρονο παιδάκι που του πήραν το παγωτό απα χέρια, δε με αφορα τι θα κάνεις αλλά θα ζήσεις”

Μα κύριε δεξερωτοονομά σου αυτή είναι η στιγμή που περίμενα, αν ήταν να φύγω, ας πάω γαμιώντας, δε προσδοκούσα κάτι πιο ποιητικό, γιατί μου το στερείς και αυτό;
Αλλά ο κύριος δεξέρωτοονομα του δεν απαντά,έχει άλλα σχέδια μου περνά φλεβοκαθετήρα, καίει μία-μία με ναπάλμ τις φλέβες μου, οπως οι Αμερικάνοι τις ζούγκλες του Βιετνάμ, μόνο που πλάι μου οι αντάρτες της ζωής δεν κουβαλάνε όπλα, αλλά προσευχητάρια, πορτοκαλί συμφιλιωμένα βλέμματα με το θάνατο δίχως φρύδια μα με τα πιο εκφρααστικά μάτια

ξερατε εσείς ότι δε χρειάζονται φρύδια τα μάτια για να είναι εκφραστικα;

Κάπου κάπου ακούς ένα η “η Παναγιά μαζί σου παλληκάρι μου” από της αντάρτισσα δίπλα σου στην πολυθρόνα του πόνου και συ χαμογελας, ρίχνεις νερο στο κρασί σου, δεν αρχίζεις τα κυρήγματα περί αθεϊας σε έναν άνθρωπο που πνίγεται σε έναν πορτοκαλί ωκεανό και μόνη του σωσίβια λέμβος είναι μια μεταφυσική οντότα, τρευλίζεις απλά “ευχαριστώ” και ρουφάς το δηλητήριο που ίσως σου σώσει τη ζωη, ίσως και όχι, παρέα με άλλους αντάρτες της ζωής που κάτω απο το δρεπάνι του χάρου είναι όλοι ένα, εμψυχώνοντας ο ένας τον αλλον, μια οικογένεια που δε μεγαλώσατε μαζί, αλλα μοιράζεστε τον πιο ιερό αγωνα της ζωής σας.
Όταν έχεις ξεγελάσει το θανατο ειναι δύο οι επιλογές
μάυρο – άσπρο

είτε γίνεσαι κυνικός, σκατάνθρωπος, σκληρόπετσος, αυθάδης, μίζερος και μουντρούχος κάτι δηλαδή απόλυτα κατανοητό και πίστεψε με είναι φορές που γίνομαι ολα τα παραπάνω,εκτός απο το σκατάνθρωπος θέλω να πιστεύω.
Είτε αναθεωρείς τα πάντα στη ζωή, αποκτάς ενσυναίσθηση, αφουγκράζεσαι κάθε κίνητρο πίσω απο οποιαδήποτε πράξη των άλλων,συγχωρείς πιο εύκολα μαλακισμένες συμπεριφορές γιατί γνωρίζεις πια ότι πίσω απο όλα αυτά κρύβονται δυο μπάσταρδα αδέρφια ο πόνος και ο φόβος και όλα είναι ξεκάθαρα.
Δεν είναι ευκολο να ξεγελάς το θανατό γιατί οι άλλοι περιμένουν πολλά απο εσένα, στα μάτια τους φαντάζεις σαν ένας μικρός ήρωας, αλλά ξέρεις πως μόνο αυτό δεν είσαι , οι ήρωες δεν κλαίνε, δεν παθαίινουν μετατραυματικο στρες, δεν κουμπώνουν χάπια για να το διαχειριστούν, αλλά υψώνονται μπροστα στο θάνατο με ατσάλια στήθη και ειρωνικά χαμόγελα μα τί να κάνεις;
Στα 33 μου έζησα τη δική μου σταύρωση πάνω που νόμιζα ότι η ζωή δε μου επιφυλλάσει άλλες εκπλήξεις, το ψυχιατρείο στα 25 σε μια στιγμή ανάποδων στροφών με τσάκισε αλλά έκανε το Μηλιώκα φίλο μου , τα βασανιστηρια στη ΓΑΔΑ τέσσερα μερόνυχτα στα 27 με λύγισαν αλλά ίσιωσα καριόληδες και ο καρκίνος στα 33 με έσπασε, αλλά με έκανε άνθρωπο. Άνθρωπο παζλ
Ελπίζω η μετάβαση προς αυτό που μας κάνει ανθρώπους για όλους τους υπόλοιπους να είναι δέκα χιλιάδες φορές πιο ανώδυνη. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, σε μια ζωη γεμάτη ασπρο-μαύρο, μηδενικά και άσσους, πρέπει να βρόυμε έναν τρόπο για να ζήσουμε.
Συγγνώμη διορθώνω. Θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο για να ζήσουμε και αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει.

Δεν μετανιώνω τίποτα και ζω την κάθε μέρα μου σα να ειναι η τελευταία, ούτως ή άλλως με δανεικό χρόνο ζω και τα χαμόγελα πλέον είναι πέρα για πέρα αληθινά, ατόφια βλέμματα και τα τα μυαλά πολύχρωμα .

[η φωτό είναι στον Ευαγγελισμό ένα ζευγάρι ηλικιωμένων πλάι μου, που ο κύριος τάιζε την γυναίκα του κάθε φορά και δεν την εγκατέλειψε στιγμή αν αυτο δεν είναι αγάπη τότε τί είναι;]

Κύκλωψ

Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό

μόνο που το κουτάλι είναι σφυρηλατημένο

την εποχή των γιγάντων

δε θα καταλάβεις

και εγώ δεν έμαθα να κολυμπώ

μα να κρατάω την ανάσα μου

και πεθαίνω

μα με βγάζεις κάθε φορά

μου κάνεις τεχνητή αναπνοή

τεχνητά πράγματα δηλαδή για τεχνητους ανθρώπους

με τεχνητά ζωτικά όργανα

και με επαναφέρεις

τόσο οσο

μέχρι να ξαναπνιγώ

και αυτή είναι μια συνθήκη

δυσλειτουργική θα έλεγε κανείς

αλλά δική μας συνθήκη

και κανένας δεν μπορει να μας την πάρει

μονάχα οι γίγαντες

που δονούνται παλι

τα θεμέλια μου, απο το βηματισμό τους

είναι κοντά, κρύψου

και έρχονται να μου προσφέρουν αίμα

για την τεχνητή καρδιά μου

λίγο ψέμα

τόσο όσο

να γεμίσω το κουτάλι μου

να πνιγώ σε κάτι με λίγο χρώμα για αλλαγή

μήπως και αυτή τη φορά

μου προσφέρεις μια κανονική αναπνοή

όπως μου αξίζει

τόση όση χρειάζεται

για να βγω απο το κουτάλι

και να ξεριζώσω τα μάτια των γιγάντων με αυτό

ώστε να μην μπορούν να ξαναβρούν το δρόμο

τόση όση χρειάζεται
για να ξαναδώ απο το ένα μου τεχνητό μάτι

Ξυλοκαΐνη

Έχουμε απο καιρό μείνει μόνοι

κοιτάμε τα σκοτάδια μας κατάματα και αυτά μας γνέφουν

έλα πιο κοντά είναι ωραία να μη βλέπεις,

θελτική η τύφλωση κατ’επιλογη, μοιραία

είναι ωραία εδώ

όταν νεκρώνονται οι νευρώνες πέφτουν σε χειμέρια νάρκη

ο πόνος είναι ο άσχημος ξαδελφος της ζωής

το ακρωτήρι του θανάτου

η ξυλοκαϊνη της ύπαρξης που τις μέρες μουδιάζει

και τις νύχτες μουλιάζει

στα δάκρυα

έχουμε μείνει μόνοι απο καιρό

τα χνώτα μας μυρίζουν προσμονή και συμπόνοια

αλλά αυτές είναι αυτοκτονικές έννοιες

που στο τέλος της μέρας

αφήνουμε κάτω απο το χαλάκι της εξωπόρτας

πριν κλειδώσουμε

πριν λερώσουμε

με κάτι τη μοναξιά μας

και τρομάξει το σκοτάδι και χαθεί

έχουμε μείνει μόνοι απο καιρό

και κάποτε κάναμε έρωτα μόνοι

τώρα απλά πεθαίνουμε μόνοι

κάθε μέρα, κάθε λεπτό, με κάθε βλεφάρισμα

κάθε καρδιοχτύπι όλο και πιο κοντά στο σκοτάδι

μα είναι ωραία εδώ

σε ενά ακρωτήρι με τον ξάδελφο

και την υπόλοιπη φαμίλια της ζωής

όλοι μαζεμένοι

οκλαδόν στα χαλάκια μας μα δίχως πόρτες

με χνώτα παρθένα πολλά υποσχόμενα

και την απουσία σου

για φάρο.

Τι δεν είναι

Οι τοίχοι στα σπίτια μας
δεν είναι τοίχοι
είναι σελιδοδείκτες σε ένα βιβλίο
που μουχλιάζει στους αιώνες
ένα βιβλίο είναι ο κόσμος
όσα γράφτηκαν τα κατοικούμε
και έξω μας ρημάζουν λευκές σελίδες
καταιγίδες
εικονογραφήσεις και σιωπές

ο ουρανός απο πάνω μας
δεν είναι ο ουρανός ρε
είναι ένα αρχείο χωρισμένο
σε φρίκες χρώματα
και τρύπες
βαρομετρικά χαμηλά
οι καταθλίψεις μας
τυφώνες οι εμπύρετες
νεογνές ζωές μας
σκουληκότρυπες που αλέθουν
τις αναμνήσεις
με τα μελλοντικά μας πεπραγμένα
όσα μένει να διαβαστούν
δεν θα γραφτούν
σβηνονται τώρα

γίνονται μόνωση στους τοίχους μας
άνοιωθα νερά απο μπετό και ασβέστη

τα χέρια που κουμαντάρουμε
δεν είναι δικά μας
όχι δεν είναι
είναι οι προεκτάσεις των σκέψεων μας
που αναρριχώνται στα νεύρα
στα αγγεία
και στα κόκαλλα
σα βουκαμβίλιες σε πέργκολες προκάτ
μόνο το χρώμα μας σώζει
αλλά και οι σκέψεις μας
δεν είναι δικές μας
είναι οι μεθυσμένοι καπετάνιοι
καπετάνιοι πειρατές μονόφθαλμοι
δίχως πείρα εξορισμένοι απο
φανταστικά βιβλία
κάποιον ανύπαρκτων καιρών
Αχόι

οι θάλασσες που πλέουμε
δεν είναι θάλασσες
είναι η μήτρα λεχώνας ψευδαίσθησης
που θηλάζει
τα ναυάγιά της
να γίνουν κοράλια
ζωή να σφύζουν
και αποκοιμίζει στην απύθμενη αγκαλιά της
τον πνιγμό μας

Το ξημέρωμα
αυτό δεν είναι ξημέρωμα
είναι ξενέρωμα
απο μεθύσι μια ζωής
στοιβαγμένης ανάμεσα
σε άλλα αδιάβαστα βιβλία
σκονισμένα με σκληρόδετα εξώφυλλα
και κολλημένους
νεκρούς φλοιούς δεντρων
μα τι τα θες
ακόμα και τα δέντρα δεν είναι δέντρα
είναι οι κεραίες της φύσης
που αναμεταδίδουν σήματα κινδύνου
σε έναν ουρανό που δεν είναι ουρανός

“ελάτε και σώστε μας απο αυτούς”
μόνο που εμείς
δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε
Για αυτό μου λέω φίλε
άσε κάτω το ξύλινο μολύβι σου
και ανέβα στο κατάρτι σου
όσο μπορώ με το καλό το μάτι μου
να αγναντέψω
σε άλλα μέρη που τα πράγματα
θα είναι